Kronom – Verstikken EP
Written on 19 maart 2019 by Andrijan Apostoloski
Duisternis is overal om je heen. Jij en je wilsvrijheid laten je een keuze maken. Ben je er bang voor of accepteer je het als een deel van jezelf?
Negeren of bang zijn voor het donker eindigt altijd hetzelfde, het zal je overheersen en domineren zonder twijfel. Accepteer het zoals het is, leer het te beheersen en je zult weten wanneer en waar je het verstandig kunt gebruiken. Als je je ermee verbindt, kun je zelfs met het duister dansen en zal het je vele ware paden tonen, maar als je het als een vijand ziet, staat niets het in de weg om je te vernietigen. Dan kun je er zeker van zijn dat het je vijand is, en niets meer of minder. Maar het duister is gevaarlijk en het werkt op kwaadaardige manieren, dus ermee knoeien of spelen is allesbehalve verstandig. Het verdient het grootste respect voor wat het is, maar je moet nooit tekenen van angst tonen als je ermee te maken hebt. Het kan een geweldig en krachtig instrument zijn als je het op de juiste manier gebruikt; niet voor negativiteit, maar voor iets met een veel grotere betekenis, zoals bewustzijnsverruiming en het bereiken van een groter begrip van de achtergronden van het universum waarin we leven, het gebruik van die energie om alles wat in je onder druk staat op te ruimen en te verschuiven om je te helpen en te genezen. Het is tenslotte eenvoudig… zonder duisternis is er helemaal geen licht. Dus waarom ertegen vechten?
De verbinding van duisternis met muziek heeft me altijd gefascineerd, maar het is een zeldzaamheid om te voelen dat het echte zwarte schaduwen bereikt en ergens in de buurt komt van de echte diepten waar de waarheid verborgen ligt. Maar waar zijn die echte diepten eigenlijk? Wat zijn ze?
Misschien ligt het probleem met dit raadsel en de oplossing ervan in de complexiteit van het expressionisme zelf, vooral in een geval waarin het gebruik van een kunstmedium zoals muziek je de mogelijkheid geeft om een glimp te delen van iemands universum en zijn eigen venster op duisternis, of eigenlijk elke vorm van energie. Een paar gedachten terug, wat ik eigenlijk met andere woorden wilde zeggen is dat niet alle duisternis goed is, ook al is het een essentieel element van elke ziel en letterlijk alles om ons heen.
Toen ik me bijvoorbeeld begon te verdiepen in donkere muziek, had ik in het begin een afkeer van de hele stijl en het genre. In het begin sloeg het nergens op, totdat ik mezelf helemaal kwijt was en ik iets nodig had om naar te luisteren en mijn ziel mee te helen. Veel albums en artiesten raakten in de vergetelheid omdat ik totaal niet resoneerde met de energie. Lustmord en Robert Rich’s Stalker is het eerste stuk donkere muziek dat ik me kan herinneren waar ik meteen verliefd op werd. In mijn gedachten nam het me mee naar de zone (van Tarkovsky’s Stalker waarop het album is geïnspireerd) en hielp het me te begrijpen wat de ware kracht van eenzaamheid en bij jezelf zijn betekent. Het bracht me in een mindset die me in staat stelde om alle dingen die in mijn leven gebeuren te kauwen en mijn perceptie ervan als geheel te veranderen. Gewoon doorgaan, weer een les toegevoegd aan het leven, snap je?
Maar muziek of ambient lost je problemen natuurlijk niet automatisch op. Je moet de kracht toelaten en je er gewoon helemaal in onderdompelen zonder ook maar een druppel aarzeling. Het zal je alleen maar helpen om je perceptie van dingen te veranderen in een schonere en soberder manier van denken. Nadat je jezelf eraan hebt overgegeven, en dat geldt voor alle goede donkere muziek, inclusief deze EP, zullen sommige dingen die je dwarszaten daarna niet meer hetzelfde gewicht hebben, als je echt goed hebt geluisterd.
Dit is een fragment uit een interview voor DJMAG met Christoph De Babalon, een Duitse producer en DJ die vooral bekend is van zijn album “If You’re Into It, I’m Out Of It” uit 1997, een cultalbum dat donkere ambient mengt met drum and bass en nog hardere breakcore-ritmes.
Gewapend met een droog gevoel voor humor en een stoïcijns schouderophalen, geeft De Babalon niet toe aan de hardnekkige duisternis, maar, zoals hij zegt, “laat ik het aan banden leggen. Ik laat het me niet overnemen.” “Ik moet het doen voor mijn geestelijke gezondheid,” zegt hij. “Het is gewoon een manier voor mij als persoon om om te gaan met alle negatieve invloeden en ze om te zetten in iets creatiefs. Het klinkt misschien heel idealistisch, ik weet het niet, maar het zou zoiets kunnen zijn.”
Suffocate’ is misschien wel de belangrijkste elektronische release van de laatste tijd, in de eerste plaats voor de Macedonische scene die niet gewend is aan dit soort geluiden en algehele massaliteit, en de internationale technoscene die ongetwijfeld in aanraking zal komen met deze nu al cult release van Kronom.
De EP wordt beschreven als “een claustrofobische plek gevuld met smogachtige landschappen en verlaten architectuur”, en ik ben het helemaal eens met die vibe. Maar wat ik nog meer wil benadrukken, is dat ‘Suffocate’ misschien wel de belangrijkste elektronische release van de laatste tijd is. In de eerste plaats voor de Macedonische scene die niet gewend is aan dit soort geluiden en algehele massaliteit, en de internationale technoscene die vast en zeker in aanraking zal komen met deze cultrelease van Kronom.
Het kan gezien worden als een korte film geregisseerd door Kronom en vanaf het begin tot het einde is het direct en constant met zijn boodschap en sfeer. Het is een zeer volwassen release die technisch zo professioneel is als het maar kan, het klinkt natuurlijk open en zeer ruimtelijk zonder te proberen en de transformaties en verschuivingen die hij ons geeft terwijl we de rit maken zijn gemaakt met prachtig geduld en een goed gevoel voor het begrijpen van het ‘hypnotische’ element in de elektronische muziek.
Voor mij is ‘Suffocate’ een van de betere pogingen om een donkere en wrede visie op iets te delen via technologie, via techno. En de kracht van techno ligt voor mij in de mogelijkheid om me mee te nemen naar een andere wereld. BPM is niet belangrijk. Hi-hats doen er echt niet toe. Niets doet er toe, behalve de band van de artiest met zijn werk, en of hij zijn werk eerlijk en onvoorwaardelijk zijn volle energie en liefde geeft om het uit te drukken. En dat is iets waar ik niet echt over kan schrijven, maar ik kan het hier eindeloos voelen.
De eerlijkheid gekruid met duistere materie (die alom aanwezig is in deze release) maken van ‘Suffocate’ een zeer serieuze EP die blijft bestaan en nog een grote stempel moet gaan drukken in de deep techno en drum and bass scene naarmate de tijd verstrijkt en mensen deze (relatief) verborgen jam beginnen te ontdekken.
Hier ligt de kracht van Kronom niet in zijn goddelijke en massieve atmosferische donkere klanken en geduld met zijn arrangementen, maar in het feit dat hij de duisternis domineert en het heel verstandig gebruikt om zijn visies op het creëren van een eigen wereld uit te drukken in deze waanzinnige EP.
Begrijp me niet verkeerd, ik kan deze EP echt tot morgen prijzen over de technische paraatheid, de mix en master, en andere shenanigans. Dat kan bereikt worden met tijd en oefening, maar om de duisternis te beheersen en te gebruiken om jezelf uit te drukken is veel meer tijd en ervaring nodig. Of met andere woorden, niet iedereen kan het zo goed als hij in deze release doet.
K beschrijft zijn debuut-EP als een reis naar de stad ‘Brutalistan’. De hele release is gemaakt van geluiden die zijn opgenomen met een fieldrecorder, aangevuld met tapeloops en gitaarpedalen. Alleen dit laat al zien waarom ik niet de moeite moet nemen om over de technische details van deze EP te praten, want ik zou dit nooit raden zonder het te weten, want zo klinkt het niet. Het klinkt als een gedetailleerde trip in Brutalistan.
Kronom’s productie is meer aan de techno kant, gemixt met donkere ambient en broken beats die door de EP heen verschijnen. Maar zoals ik al eerder zei, niets is belangrijker dan dat de artiest eerlijk is tegenover zijn duisternis en zichzelf, en in deze release is het vanaf het begin van de EP duidelijk dat de producer dapper en vol vertrouwen slaagt in zijn visie.
Vanaf het moment dat de beat begint, is het heel moeilijk om niet met je hoofd te knikken.
Het begint meteen met een meeslepende en hypnotiserende track genaamd ‘Ringer’ die me verliest in een visioen van mij die alleen is en door een bijna dode stad loopt. Ja, ik meende het serieus toen ik zei dat deze EP een korte film op zichzelf is. Het ritme is alles om me heen dat beweegt, zo dichtbij, maar toch ver weg van mijn kern. De stad is bijna verlaten, maar er is nog steeds wat leven gaande, en toch ben ik het grootste deel van de tijd alleen en heb ik het gevoel dat de klanken van ‘Ringer’ mijn enige pad zijn om te volgen. Vanaf het moment dat de beat begint, is het erg moeilijk om niet met je hoofd te knikken. De techno-invloeden zijn overduidelijk en worden volledig verwelkomd, het moment dat de hi-hats beginnen te rollen is een moment dat je een gevoel geeft van totale onderdompeling in deze verboden en giftige wereld waar we doorheen gaan in deze release. Als je het toelaat, zal het je een geweldige trip bezorgen en je introduceren in de wereld van Kronom’s EP.
Stikken’. Buiten dezelfde stad geloven sommige mensen dat er een plek van puurheid en rozengeluk bestaat. Maar is dat wel zo? Deze track staat voor mij voor de zoektocht en het pad om die mysterieuze plek te vinden. We zijn op reis, alle wegen zijn verboden en binnenwegen zijn eigenlijk langer en gevaarlijker. Dodelijk inderdaad, overal waar je je omdraait wacht er gevaar in de hoek. De zeer dunne lijn tussen er levend uitkomen en vast komen te zitten in deze onrealistische wereld met een idee van iets dat eigenlijk niet eens bestaat. Is het het waard? Deze track begint met een grote, massieve drone die je vertelt dat er nog veel meer gaat komen, maar doet dat met een onverklaarbaar mysterie in het skelet van het geluid. Het ritme dat meteen na het eerste contact met de drone zijn “licht” laat schijnen is deze licht vervormde en ruw naar voren klinkende beat die gewoon in het hele plaatje past, een zeer sterke structuur en groove voor de track met de EP-naamhouder.
De intro op ‘Smog Basin’ is gewoon te gek. De vibe aan het begin deed me een beetje denken aan The Bug’s ‘24 Hour Surveillance‘ van ‘Tapping the Conversation’ met zijn brute hi-hats aan het begin, maar dat is dan ook alles. Het ontwikkelt zich in de eerste tien seconden tot een monster op zichzelf en vertelt je dat er achter deze track nog veel energie zal volgen, een soort waarschuwing voordat je doorgaat. Naarmate de track vordert neemt het momentum toe en wanneer de drums voluit gaan, weet je dat alles in gang is gezet. Dit is de drum en bas van morgen. De intrede van de snare is gewoon geniaal, daarna met de toevoeging van wat meer gelaagde hi-hats begint de track te evolueren in deze dansbare en bijna tribale draai van donkere diepe techno en drum and bass. En terwijl ik het punt heb bereikt om drum and bass hier te noemen, wil ik zeggen dat de invloed van deep techno het beste is wat dit genre is overkomen. De toekomst is intelligent en diep, en Kronom lijkt erin te slagen deze twee zo moeiteloos met elkaar te vermengen dat het lijkt alsof het een fluitje van een cent is, terwijl we allemaal weten (of zouden moeten weten) dat het dat niet is.
Magla’ staat voor mist in het Macedonisch. K toont zijn genialiteit met zijn geduld op deze, hij laat ons zien wat we tot nu toe beluisterd hebben vanuit een groter perspectief. Of als je het zo wilt noemen, de afsluiting of epiloog van deze prachtige “film”. Het gekraak aan het begin geeft deze track een gevoel van prachtige imperfectie, dit winters klinkende piepsignaal op de achtergrond voegt alleen maar toe aan deze griezelige sfeer, en om de een of andere reden is dit voor mij het kenmerkende geluid voor de hele EP hier. Geduldig gaan we verder en passen we ons lichtjes aan de sfeer aan, rond de derde minuut worden we geïntroduceerd met dit diepe rietachtige geluid dat me gewoon deed huiveren toen ik het voor het eerst hoorde. Het klinkt alsof de hele stad ‘Brutalistan’ tegen je praat met alle pijn en verdriet verzameld in het brutalistische beton, nu allemaal vergeten en achtergelaten om gewoon te sterven als de dag komt. Dit nummer gaat het diepst van de EP, althans voor mij.
Na ‘Magla’ volgen vier remixen van elk nummer, respectievelijk van Rico Casazza, Rommek, T-Scale en Metalogue, die hun eigen verdraaide versies van Kronom’s Brutalistan maken, waardoor deze EP bijna 50 minuten duurt.
Het is duidelijk dat Kronom ons een visionaire release heeft gegeven die nog moet exploderen en zijn ware krachten moet delen.
