Speedy J – Loudboxer
Written on 27 oktober 2022 by Andrijan Apostoloski
Ravers en raverettes, toen ik afgelopen weekend wat internetpagina’s aan het doorbladeren was om nieuwe muziek uit de industriële sfeer van sonics te ontdekken, stuitte ik op Speedy J, een naam die ik al verschillende keren ben tegengekomen, maar om de een of andere reden nooit verder ben gegaan om zijn aanbod te verkennen. Als ik onderzoek doe naar zijn werk, is het niet onredelijk dat hij het label ‘industrial’ opgeplakt heeft gekregen, want zijn eerste IDM-releases lijken wel alsof iemand JK Flesh en Aphex Twin samen heeft gemixt haha. Maar IDM is meestal niet mijn ding, ik heb gewoon nog niet de mentaliteit gevonden om daar echt van te genieten, hoewel Speedy J’s werk zeker iets is waar ik naar kan luisteren, als ik het op het juiste moment draai.
Maar dat terzijde, wat me meer verraste was het ontdekken van zijn album Loudboxer uit 2002, in een tijdperk waarin albums van 1 uur een ding waren en techno op zijn hoogtepunt was. Dit album was een verandering ten opzichte van zijn eerdere IDM-werk, dus ik was erg benieuwd naar wat de visie van deze man op techno was, dus ik deed mijn ding, downloadde het album en stemde af. De eerste keer dat ik het beluisterde, was het gelijk raak. De eerste keer dat ik ernaar luisterde, draaide het gewoon op de achtergrond terwijl ik met iets anders bezig was, een goede metgezel om me te concentreren, vergelijkbaar met een soort goede DJ-mix. Maar een paar dagen later was het weekend en mijn dopamineniveaus liepen over. Op dit moment heb ik misschien wel een heel jaar niet gedanst. Ik besloot nog een keer Loudboxer te spelen. Ik zette mijn studiohoofdtelefoon op vol volume en alleen in mijn kamer, als een soort freak, deed ik alle lichten uit behalve mijn trippy monitor screensaver en gaf ik mezelf over aan de ervaring. Ik had geen idee wat ik kon verwachten, ik wilde gewoon een intieme rave voor mezelf maken, en ik dacht omdat ik Loudboxer leuk vond toen ik het eerder onbewust op de achtergrond afspeelde, het de perfecte keuze was voor deze rit. Met een hoofdtelefoon die vol volume straalt zonder enige vervorming, komt het heel dicht in de buurt van een echt clubsoundsystem, met misschien iets minder bas – wat niet erg is, het andere frequentiespectrum, de details, de dynamiek zijn veel beter. Degenen die geloven dat clubsoundsystems een beter geluid hebben dan studioapparatuur hebben gewoon waanvoorstellingen, maar daarover een andere keer meer. Loudboxer komt binnen. Het introduceert je in de wereld, en terwijl het doorgaat – als je jezelf daartoe toestaat – beweegt je lichaam gewoon mee, betreedt deze soundscapes en gaat door tunnels, zijn introductie die de eerste paar tracks duurt is gewoon wild, maar tegelijkertijd zachtaardig. Het is een album, het is een uur. Na de introductie is er een moment van intens ontwaken, een heel fel licht zoals ik het me in mijn hoofd voorstel, en gewoon een verwachting om me schrap te zetten voor iets groots. En weet je wat? Techno doet dit tegenwoordig zelden. Het is een van de redenen waarom mensen zeggen dat techno pas echt goed was in de jaren 90 en 00, omdat mensen toen geen ene moer gaven om bepaalde dingen, ze hadden hun moment met de apparatuur waarmee ze hun kunst in geluid konden omzetten, en ze gaven het aan de luisteraars terwijl ze zelden compromissen deden die vandaag de dag helaas het hele genre teisteren. Laat me teruggaan naar het album. Ja, de eerste doorbraak in energie. Oh mijn god. Bedenk dat Speedy J als industrial werd bestempeld, dus ik verwachtte een erg ruig techno-album, maar oh mijn god, wat ben ik blij dat dat niet zo was. Loudboxer is als een mix, alle tracks sluiten op elkaar aan en hebben een eigen verhaallijn. Wanneer de eerste intense sectie met die brullende 4/4 kicks binnenkomt – komt er een ander rijk binnen in het geluid, alle effecten en elementen zijn gewoon geëvolueerd om jou (of mij, de luisteraar) in een staat van extase te brengen. Op deze momenten voel ik deze absurd krachtige emotie in mijn ziel en stel ik me met gesloten ogen voor dat deze muziek met zijn krachtige herhaling me helpt mijn innerlijke demonen te vernietigen, althans zo gebruik ik het als ik aan het raven ben (al is het maar met mezelf).
De kicks knallen, alle elementen complimenteren elkaar en geven en geven en geven… het enige wat deze muziek van je neemt is je negatieve energie. Terwijl ik om 4 uur ’s nachts in mijn eigen slaapkamerstudio naar dit album zat te luisteren, dacht ik bij mezelf na over hoe techno door velen wordt gezien als duivelsmuziek, simpelweg omdat hedonisten en drugsverslaafden het hebben gevonden als een veilige plek voor hen om hun giftigheid te laten bloeien, en wanneer je een paar junkies op één plek bij elkaar hebt, gaat de betekenis van wat techno voor iemand is of zou kunnen zijn gewoon verloren in een vergetelheid van nepmeningen die horen bij… nou ja… neptechno. Ik denk dat het niet zonder reden is dat onze voorouders uit de tijd dat we nog stammen waren rituelen hadden waarbij gedanst werd, meestal met een percussief ritme, dat van nature weer heel repetitief is. En Loudboxer, ja… Laat ik naar het album gaan. In religie zijn er meerdere heilige boeken verspreid, en ik zie techno (en muziek in het algemeen) hetzelfde, er zijn van die `heilige` of magische albums die, als je ze op het juiste moment in je leven ontdekt, je er doorheen kunnen leiden en moeilijke problemen die je ziel of bewustzijn kwellen kunnen overwinnen. Speedy J is een don, hij heeft zo’n niveau van hypnose bereikt terwijl hij de harde en agressieve energie van de hele release heeft weten te behouden. Vergeet niet dat het 2002 is toen dit werd uitgebracht, maar als je het mij vraagt moet techno futuristisch klinken of gewoon irrelevant als het goed is. Jaren zijn gewoon jaren, goede techno blijft goede techno over 100 of 200 jaar. Drugs of niet, alleen of niet, ik raad ten zeerste aan om Loudboxer van het begin tot het einde te draaien op een goed geluid. Geef het een kans en ervaar absurd wilde, krachtige, spirituele, harde en constant groovende en evoluerende techno – absoluut een van de redenen waarom ik verliefd ben geworden op het genre. En ik heb me tot nu toe aan alle soorten techno gewaagd, ik heb van verschillende stijlen leren genieten – van de extremen van schranz tot… idk, wat zit er op het tegenovergestelde spectrum, minimale techno? Ik produceer zelfs wat ghetto techno, weet je? Er zit een filosofie achter, een betekenis van wanneer het gepast is om een bepaalde beweging binnen het genre te spelen. Het maakt niet uit. Uiteindelijk kan ik de dingen maar in twee kanten plaatsen: het is goed of het is slecht. Of het geeft je de kracht om jezelf te bevrijden van negativiteit, of het misbruikt je en probeert je voor de gek te houden met een goedkope dopaminefix die een paar uur duurt. Dus, weet je, ik denk dat ik met dit alles wilde zeggen, vergeet de wortels van techno niet, de gouden tijden, de releases van de voorgaande jaren. Een jaar is maar een jaar, het betekent geen reet. Verken en duik in dit enorme universum van onbeperkte energie, vind je ding en bloei ermee op.
