Likvidator – Over God struikelen
Written on 5 juli 2019 by Ben Hudgins
Halverwege 2016 kwam ik Likvidator voor het eerst tegen toen ik een album recenseerde waaraan hij had meegewerkt. Bij nader onderzoek werd ik getroffen door de diversiteit van zijn geluid, aangezien er elementen van illbient, dark hop en noise verspreid waren over zijn eerste EP.
Drie jaar later keert deze Macedonische geluidskunstenaar terug met zijn nieuwste officiële product: Tripping Over God.
Veel van deze schrijfsels komen relatief gemakkelijk bij me op. Een artiest zet een toon en houdt zich daar gedurende het album aan. Beschrijf die sfeer goed genoeg en de recensie schrijft zichzelf, easy-peasy. Maar ik ben eerlijk als ik zeg dat ik hier moeite mee had. Niet omdat dit geen goede plaat is; dat is het absoluut. Sterker nog, het is een geweldige plaat. Het is echter niet zo makkelijk te beschrijven. Normaal gesproken wordt het afgekeurd om een track-voor-track onderzoek te doen, maar er is veel te doen hier, zelfs voor een 5 track EP. Je hebt de verdrinkende, donkere ambienttonen en spaarzame beats van “Murdock Can’t Swim”, die vervolgens overgaan in de schuifelende, gedubde sferen van “The Double Camshaft Work”, die zowel ritmisch als hol zijn. Er is een subtiele Turkse invloed in veel van de nummers hier, maar deze is vooral uitgesproken op “Beheading The Pasha With His Wife”. Dit middelpunt (althans voor mij) wordt gedragen door een subtiel bewerkte baglama-instrumental en een aantal prachtige slepende, polyritmische beats. Dit zou een geschikte soundtrack zijn voor een film noir met nachtelijke bedriegerij. Het vreemde, door vocale samples aangedreven “Nightmares On The Other Side”, slechts ondersteund door een kruipende drone, voorziet ons vervolgens van een kort en aangenaam vreemd intermezzo voordat de EP wordt afgesloten met het dreunende “She Paused Because She Is Scared”, dat pulseert met meer polyritmiek van zware bas en verschillende percussieve instrumenten. Ik veronderstel dat je dit optreden in een hokje zou kunnen plaatsen als “dark hop” of “illbient”, maar het is meer dan dat. Het is head-noddy, maar ook gebroken. Het is donker en griezelig, maar ook vreemd warm. En daar wringt de schoen. Frank Zappa zei ooit dat schrijven over muziek is als dansen over architectuur en dat is voor mij hier de uitdaging geweest. Gebruik te veel woorden en de boodschap gaat verloren. Gebruik er te weinig en de rijkdom van deze (al te korte) release wordt niet goed overgebracht. Zoals altijd is het beste idee om te luisteren en je eigen beslissing te nemen, maar ik kan zeggen dat fans van donkere, beat-georiënteerde muziek dit stoffige juweeltje geweldig zullen vinden.
