Klassieker der Dicke – Hustler
Written on 26 november 2024 by Ben Hudgins
Hiphop was mijn eerste liefde, de eerste muziek die ik omarmde zonder begeleiding van mijn ouders. Het was begin jaren 80 en hoewel de cultuur een decennium eerder in New York City was ontstaan, was het nog maar een schim van het wereldwijde fenomeen dat het later zou worden. Rock-‘n-roll domineerde nog steeds de ether, maar als je in de binnenstad woonde, was hiphop koning.
Dit was de tijd waarin de kunstvorm zijn eigen identiteit aan het vestigen was, voorbij het kleine broertje van funk, soul en disco. Producers begonnen hun eigen beats te programmeren en gingen verder dan “twee draaitafels en een microfoon”, maar DJ’s wilden niet achterblijven en bleven hun arsenaal aan technieken uitbreiden, terwijl eenvoudig scratchen en looping evolueerden tot “turntablism”. Het is waar dat de skeletachtige beats van de vroege Run DMC, LL Cool J, Big Daddy Kane en andere zwaargewichten uit de jaren 80 keihard raakten, maar voor mij bloeide de ware muzikaliteit van hiphop op met de evolutie van Boom Bap. Het dikke, organische geluid, de polyritmiek en het pure gewicht van de vibe spraken me aan op een manier die andere productiebenaderingen niet hadden (en sindsdien niet meer hebben). En hoewel drie alinea’s nostalgische inleiding misschien niet de beste manier lijken om een plaat te introduceren die in 2024 is uitgebracht, vond ik het belangrijk dat je de headspace van waaruit ik kom begrijpt. Want dit is een typische boom bap plaat. Alle zeven instrumentale tracks zijn weelderig geproduceerd, de basisbeats prachtig aangevuld met jazzy loops en vette, funky baslijnen. Dit is perfect chillout loungemateriaal, want elke head-noddy tune roept visioenen op van schemerige ruimtes waar je het beste van kunt genieten met een sigaar en een glas stokoude whisky in de hand. De vibe hier is onvervalst klassiek (geen woordspeling bedoeld), een eerbetoon aan een tijdperk waarin producers voor het eerst stoffige jazz-, soul- en funkplaten in goud begonnen om te zetten, door beats te maken die niet slechts achtergrondmuziek waren, maar volwaardige ervaringen. Deze instrumentals vangen die geest: getextureerd en gelaagd, met precies de juiste hoeveelheid gruis om je eraan te herinneren dat deze muziek van de straat komt, zelfs als het gekleed is om indruk te maken. De productie voelt zowel nostalgisch als fris aan en verweeft naadloos de rauwheid van de hoogtijdagen van boom bap met een moderne glans. Tracks vloeien als gesprekken tussen instrumenten, hoornsteken en pianoriffs die in perfecte harmonie sparren met de baslijnen en beats. Het is muziek die het old-school ethos respecteert maar weigert erin vast te zitten; een viering van waar hiphop is geweest en waar het nog naar toe kan. Hoewel elk nummer op zichzelf kan staan, worden ze het best ervaren als een collectief. Samen creëren ze een soundscape die eb en vloedt tussen momenten van introspectie en hoofdknikkende groove. Het arrangement is elegant, zonder opvulling en zonder verspilde ruimte. Het is een plaat die actief luisteren beloont, maar ook weet hoe je achterover kunt leunen en de beats het woord laat doen. Als je een kenner bent van de klassieke boom bap-esthetiek, dan zal deze plaat je raken als een lang verloren gewaand juweeltje dat je uit de kratten hebt gehaald. Als het geluid nieuw voor je is? Beschouw dit dan als een inwijding en een inleiding; een sonische handleiding voor een tijdloze hiphopstijl die nu nog net zo relevant is als in zijn gouden eeuw.
